Δεν θα «με πάρει το ποτάμι»

ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΨΑΡΕΛΛΗ |

Ρωτούν φίλοι που ενδιαφέρονται για τη γνώμη μου.

Κριτικάρουν συγγενείς και φίλοι για τις επιλογές της τελευταίας εκλογής. Καμιά φορά δηκτικά, λες και τους χρωστάς κάτι.

Απαντώ.

Γιατί πρέπει πάντα η πολιτική τόλμη να σκοτώνει τους θιασώτες της;

Όποιος τολμά δικαιούται και το λάθος. Συμβαίνει στη ζωή.

Στην πολιτική, όμως;

Ήρθες, είδες και έφυγες από το σύστημα;

Πρέπει να «πεθάνεις». Πρέπει να ξευτελιστείς. Πρέπει να έχεις την τύχη που επεφύλαξε ο Αχιλλέας στον Έκτορα.

Δεν δικαιούσαι τη γνώση των μυστικών της διοίκησης, του διαχειριστικού συστήματος και να μην επιλέγεις την εμπλοκή. Δεν σε «κρατάει» έτσι κανείς.

Η ΔΗΜΑΡ μπορεί να έκανε λάθη. Αλλά τόλμησε. Τόλμησε κάτι που η σύγχρονη πολιτική ιστορία λέει ότι μπορεί και να τολμήσει κάποιος κάθε τριάντα ή σαράντα χρόνια. Και το τόλμησε εκτός πλαισίου.

Δικαιούται να υπάρχει. Όχι για να επιβεβαιώνει ως εξαίρεση τον κανόνα, αλλά γιατί είναι μια ήσυχη φωνή, ψύχραιμη και ταυτόχρονα συνθετική που ενδιαφέρεται για την πατρίδα.

Πολλές φορές στη μικρή πολιτική της ιστορία, παρεξηγήθηκε και κυρίως παρεξηγήθηκε από τους δικούς της ανθρώπους. Λασπώθηκε. Και η λάσπη κατεγράφη ως δική της εμμονή. Χρησιμοποιήθηκε, γιατί είχε την πολιτική αφέλεια να πιστέψει ότι ο σταλινισμός είναι παρελθόν. Λοιδορήθηκε ως προσωπική γιατί όλοι επεδίωκαν το αποτέλεσμα αλλά όχι και τον αγώνα. Δεν είναι, όμως, λέσχη προβληματισμού, όσο κι αν θέλουμε να την χαρακτηρίσουμε σαν τέτοια.

Μπορεί να μην κατεβαίνω αυτή τη φορά υποψήφια, αλλά δεν είμαι διαθέσιμη. Δεν θα «με πάρει το ποτάμι».

Ψηφίζω ΔΗΜΑΡ.

Ψηφίζω στη Χίο, Μάνο Ζαχαριάδη.