Χίος: Καφενέδες με γεύση μαστίχας και αλμύρας
Εικόνες της Χίου που μπορεί στην καθημερινότητα μας να προσπερνάμε αλλά κινούν το ενδιαφέρον ενός επισκέπτη, ενός φωτογράφου, καταγράφονται και περιγράφονται στο αφιέρωμα που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα carnetdevoyage.gr., το οποίο και αναδημοσιεύουμε.
Χίος: Καφενέδες με γεύση μαστίχας και αλμύρας
Τα δάκρυα στη Χίο έχουν γεύση από μαστίχα, αλάτι και δενδρολίβανο, ενώ τα χαμόγελα έχουν γεύση από κίτρο, μανταρίνι και νεράντζι.
Και τα καφενεία της είναι καφενέδες με γεύση γλυκιάς αλμύρας, όπως γεύεσαι ένα ταξίδι στο χρόνο. Ψάχνοντας τίτλο για τη περιήγηση στα καφενεία της Χίου στάθηκα στο «καφενέδες». Νομίζω ότι έχει-δίνει-προσφέρει-καθοδηγεί τις αισθήσεις μας ότι θα τριγυρίσουμε πίσω (σ)το χρόνο.
Φωτογραφίζοντας τα τελευταία χρόνια καφενεία παραδοσιακά στον ελλαδικό χώρο, η Χίος αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες τόπους. Όλα τα νησιά του βορειανατολικού Αιγαίου αν και καθένα διαφορετικό, όλα όμως μπορούν να προσφέρουν εναλλακτικά ταξίδια πίσω στο χρόνο –και διαμέσου των εναπομεινάντων καφενείων- στον περιηγητή που θα ψάξει.
Ένας κόσμος για εξερεύνηση μας καλεί. Ένας κόσμος που χάνεται. Μια αναφορά-επιστροφή στο παρελθόν, στην παιδική μου ηλικία στο χωριό, που πέρασε μεν, αλλά έμεινε παρούσα ως πολύτιμη αποσκευή για το μέλλον. Κάτι που ψάχνω όταν επισκέπτομαι ένα μέρος, για να ξαποστάσω, να ηρεμήσω, να αναπολήσω και να φωτογραφίσω.
Το καφενείο δεν είναι απλώς ένα μαγαζί που σερβίρει καφέδες, είναι τρόπος ζωής και ταυτόχρονα κομμάτι της ελληνικής παράδοσης. Τα ελληνικά παραδοσιακά καφενεία αποτελούσαν πάντοτε χώρους συγκέντρωσης, κοινωνικής συνάθροισης, διασκέδασης, ανταλλαγής ιδεών και έκφρασης νοοτροπιών αντιλήψεων, καταγραφής δηλαδή της ανθρωπογεωγραφίας κάθε τόπου.
Το κοινοτικό καφενείο στο χωριό Ολύμποι
Μέρη που έμειναν συνυφασμένα- δεμένα με τον χρόνο, κρυμμένα σε στενά σοκάκια ή σε μεγάλες πλατείες να προβάλλουν σε κεντρικά σημεία πόλεων και οικισμών.
Αν και λίγες οι διαθέσιμες μέρες, είχα προετοιμαστεί καλά από Αθήνα, δηλαδή ψάξιμο ανελέητο στο google και πήγαινα στοχευμένα. Πάντα είμαι ανοικτός βέβαια και σε δεδομένα της στιγμής και ρωτάω πολύ και τους ντόπιους, όμως πιστεύω πως η προετοιμασία ενός ταξιδιού βοηθάει πολύ αν υπάρχει και συγκεκριμένος φωτογραφικός στόχος.
Η διαδρομή ξεκίνησε από καφενείο σε κήπο αρχοντικού με εσπεριδοειδή στον Κάμπο.
Στο χωριό Αρμόλια στο Καφενείο 1440 ο ιδιοκτήτης σχεδόν μου είπε όλη την ιστορία του νησιού με αφορμή το κάστρο των Απολίχνων.
Αργότερα στη κεντρική πλατεία του Πύργου είδα στις προσόψεις καφενείων κατακόκκινα ντοματάκια που στεγνώνουν, περασμένα σαν κολιέ σε σπάγκους.
Στο καφενείο στη γειτονιά Πρίνου στο χωριό Άγιος Γεώργιος Συκούσης άκουσα ιστορίες για μετανάστες και για τους Χιώτες στη Ν. Υόρκη.
Στο «μεσαιωνικό» χωριό Βέσσα βρήκα στο καφενείο τζουκμποξ, σόμπα παλιά, ζυγαριά με καντάρι κρεμασμένη στο τοίχο αλλά και τη καλύτερη σκιά.
Στο χωριό Αυγώνυμα το Καφενείο “Ο Πύργος” θα δροσίσει κάθε ταξιδιώτη.
Στο καφενείο-ταβέρνα “Ποσειδώνας” στο παραθαλάσσιο οικισμό Εμπορειό, είδα τον ωραιότερο διακοσμημένο εξωτερικό τοίχο στο νησί.
Ο καφενές του Φέκου, στο χωριό Πιτυός, ίσως είναι ο παλαιότερος καφενές στο νησί.
Αφήνω τελευταίο το καφενείο Γεραγίδες, στο χωριό Καρδάμυλα. Η συζήτηση με τον παππού ιδιοκτήτη του καφενείου και συνταξιούχο ναυτικό πέρασε από τα λιμάνια που επισκέφτηκε, τη δύσκολη ζωή των δεκαετιών 40 και μετά, τη συνοχή και αλληλοβοήθεια των ντόπιων, τους μύθους και τις λαϊκές παραδόσεις.
Οι Γεραγίδες πήραν το όνομά τους από τον μύθο των Γεραγίδων, που στα Καρδάμυλα πίστευαν ότι επρόκειτο για πανέμορφες νεράιδες καλές ή κακές που στοίχειωναν το χωριό και επισκέπτονταν τους κατοίκους, οι οποίοι μαγεμένοι ακολουθούσαν ανάλογα με το άτομο τη καλή ή τη κακή νεράιδα. Ο παγκόσμιος μύθος –θρύλος για τις Νεράιδες, Νύμφες, Αερικά, Ναϊάδες, Σειρήνες, Νηρηίδες, Καλομοίρες είναι ακόμα ισχυρός στα Καρδάμυλα. Οι Γεραγίδες σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, τα πανέμορφα αυτά πλάσματα, μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα λεγόμενα «γεραγιδίστικα». Με το πρώτο άκουσμα αυτή η περίεργη ομιλία μοιάζει σαν μια συγκεχυμένη σύνθεση φωνηέντων, και συμφώνων τα οποία σχεδόν σφυρίζουν, αλλά όσο την ακούει κανείς διαπιστώνει ότι μέσα στο κεφάλι του την καταλαβαίνει.