Καρδάμυλα, τόπος παραδείσου, κατοικία διαβόλων

ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΨΑΡΕΛΛΗ |

Τα τελευταία χρόνια και καθώς βρίσκομαι στην αποδρομή της καριέρας μου, όλο και περισσότερο σκέφτομαι την επιστροφή στον τόπο προέλευσης και αναφοράς. Πάντα μέσα από προσωπικές αξιολογήσεις για τη διαχείριση του χρόνου, την επιλογή στην αυτάρκεια και φυσικά την όποια επιλογή στην τοπική κοινωνικότητα.

Φέτος, η καλοκαιρινή μου παρουσία, παρατάθηκε του συνήθους. Έτσι, βρέθηκα μετά από πολλά χρόνια, στη συνάντηση των κατοίκων που κάλεσε τις προάλλες, τρεις μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς δηλαδή, στα Καρδάμυλα το Τοπικό Συμβούλιο.

Θέμα, και ταυτόχρονα μέγιστο πρόβλημα, η λειτουργία του σχολείου.

Ένας μαθητής στον οικονομικό τομέα, στη δευτέρα Λυκείου.

Εικοσιένα παιδιά στον παιδικό σταθμό.

Μπρος και πίσω κενό.

Αναλύσεις στην παρέκκλιση του νόμου, ευχολόγια και χρηματικές προσφορές για προσέλκυση ενδιαφέροντος οι προτάσεις.

Φορείς παντού.

Σύλλογοι γονέων, καθηγητών, αποφοίτων…

Απεργίες, πανό, καταλήψεις, κλείσιμο των τοπικών διόδων… παλιομοδίτικος αγώνας!!!

Έβλεπα τους κατοίκους να συζητούν χωρίς να τους ακούω.

Σκεφτόμουν πως όσο υπάρχει μια τέτοια λογική, λογική παρακμιακής σκέψης και παρακμιακής – γιατί όχι – δράσης, τόσο πιο εύκολα θα μεγαλώνει το πρόβλημα.

Τόσο πιο εύκολα οι λύσεις του θα αναφέρονται στην εξάρτηση, στην διακριτική ευχέρεια κάποιων, στην επαιτεία του νόμου, του κύρους και της δωρεάς. Τόσο πιο εύκολα το θέμα θα αποτελεί πεδίο αντεκδίκησης πολιτικών επιδιώξεων των τοπικών βουλευτών στα πλαίσια της διαιώνισης μιας αντίληψης διαχείρισης μιας κεντρικής διοίκησης που δεν επιδιώκει τη συνέχεια αλλά παραμένει στην αποκλειστικότητα της διαφοροποίησης των κομματικών αρχών και της υπεροχής της έδρας.

Τόσο πιο εύκολα θα αναπτύσσεται η υποχρέωση και θα εκλείπει η επιλογή.

Το πρόβλημα θα μεγαλώνει, όπως το νεόπλασμα και το χωριό με βεβαιότητα αλλά και βιαιότητα, θα έχει την αντίστοιχη κατάληξη με τον μη επιλέγοντα ασθενή.

Αλήθεια, σ΄ αυτό τον τόπο που τα σχολεία ήταν η προτεραιότητα ακόμη και του τελευταίου του δεσπότη κόντρα στις εκκλησιαστικές επιλογές, που τα κτίριά τους είχαν εργαστήρια και κεντρική θέρμανση όταν στην υπόλοιπη επικράτεια ήταν σπάνιο φαινόμενο η υπαγωγή της τουαλέτας στα σπίτια, που αναδημιούργησε σε πνευματικό κέντρο το εγκαταλελειμμένο παλιό σχολείο, σ΄ αυτόν τον τόπο που στα λίγα τετραγωνικά της επικράτειάς του συγκεντρώνει το ένα τρίτο του παγκόσμιου πλούτου λόγω της ναυτιλιακής υπεροχής του ντόπιου εφοπλιστικού κεφαλαίου, στον τόπο που η εργασία περισσεύει,   κινδυνεύει η τεχνική υπαγωγή στην γνώση, κινδυνεύει να χαθεί η πρακτική της εκπαίδευσης και η επιλογή στην κατεύθυνση της εξειδίκευσης;

Τόσο εύκολα…

Τόσο ήσυχα…

Τόσο πίσω…

Πόσο ξένα όλα αυτά με την εποχή, τα οράματα, την παγκόσμια διεκδίκηση μέσα από ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής συμμετοχής που δεν χρειάζεται προσωπική βάση αναφοράς, δεν χρειάζεται τοπική σφραγίδα, δεν έχει ανάγκες στη φυσική παρουσία!!!

Δεν μπορώ να θυμώσω.

Δεν μπορώ να μιλήσω…

Εικόνες χρώματα σκληρά με πρόσωπα ανέκφραστα.

Ο κόσμος καγχάζει το όνειρο, αποποιείται την πράξη.

Φόβος αρχέγονος σε λογική τετράγωνη.

Την Τετάρτη, έγινε η έναρξη της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς.

Κινητοποιήσεις, προσφορές, αντεγκλήσεις.

Και τα παιδιά στη μέση του δρόμου.

Όλα σε μια διαδικασία και πουθενά το σχέδιο.

Και φυσικά πουθενά αυτός που θα το πάρει πάνω του για είκοσι τουλάχιστον χρόνια.

Γιατί τόσα χρειάζονται για να υπάρξει λειτουργικά και να ζωντανέψει την κοινότητα.

Ναι, τα Καρδάμυλα δεν έχουν εργασιακά προβλήματα. Είναι ένας τόπος τράνσιτ, όπως και το κεφάλαιο που διαχειρίζονται οι άνθρωποί του.

Ενεργός πληθυσμός και απόμαχοι. Αυτοί που καλύπτουν τα άκρα της παρουσίας. Αυτοί που τώρα ταξιδεύουν κι αυτοί που κάποτε ταξίδευαν και κάποιοι απ΄ αυτούς διοικούν τους πρώτους.

Ο νέος που ταξιδεύει επιλέγει με ευκολία τα Καρδάμυλα σαν τόπο διαμονής (τόπος παραδείσου, όπως έλεγε ο ιστορικός Ζολώτας ,αλλά και κατοικία διαβόλων), αλλά τον απορρίπτει λίγα χρόνια μετά, όταν αποφασίσει να κάνει οικογένεια.

Γιατί το σχολείο εδώ και κάποια χρόνια έχει διαρκώς το ίδιο πρόβλημα και διαρκώς οι λύσεις είναι ευκαιριακές, προσωρινές και ως τέτοιες καταδικασμένες.

Το σχολείο δεν είναι οικογενειακή υπόθεση. Ούτε υπόθεση βολέματος.

Το σχολείο είναι και πρέπει να είναι η πνοή του χωριού. Η ανάσα του. Όποιοι κι αν είναι κι από όπου κι αν προέρχονται οι μαθητές του.

Ένα όραμα χρειάζεται και κάποιος να το πάρει πάνω του χωρίς να σκέφτεται τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Κάποιος που να αντέχει την κακοήθεια και τη μικροψυχία. Να ΄χει γερό στομάχι που λένε.

Για να καταφέρει να πετύχει τη συναίνεση όλων των φορέων για την συνεργασία με φορείς που αγκαλιάζουν παιδιά ειδικών προγραμμάτων εφόσον η παρουσία αυτού του δυναμικού είναι η πρώτη ανάγκη για τη συνέχεια του. Όπως τα παιδιά που φροντίζουν τα Χωριά SOS, Το Χαμόγελο του παιδιού, τα παιδιά μεταναστών, τα παιδιά που επιλέγουν το πρόγραμμα γνώσης και κατάρτισης χωρίς την απαραίτητη μετάβαση σε συγκεκριμένο οικιστικό περίγραμμα κλπ…

Δεν έχει σημασία η προέλευση. Σημασία έχει να λάβουν ή να επιθυμούν να λάβουν την ελληνική παιδεία γενικά κι όχι μόνο σε εξειδικευμένους τομείς εργασίας. Σημασία έχει η ύπαρξη της επιλογής.

Να καταφέρει συναίνεση όλων των φορέων για την συνεργασία με φορείς καινοτομίας και τεχνολογικής εφαρμογής όπως είναι οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας για την διαχείριση των αναγκών του e-learning και την υιοθέτησή του στα εκπαιδευτικά πλαίσια μέχρις ότου οι αυτόχθονες δημιουργήσουν τον αναγκαίο φυσικό αριθμό μαθητικής παρουσίας.

Συναίνεση όλων των φορέων για την συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου για την κάλυψη εκείνων των παραμέτρων που θα επιτρέψουν στο πρόγραμμα να εξελιχθεί στην ενεργό κοινότητα.

Συναίνεση όλων των φορέων για την συνεργασία με ναυτιλιακές εταιρείες για τη μεταφορά και εγκατάσταση παροχής υπηρεσιών τους που έχουν μοναδική αναφορά διαχείρισης το διαδίκτυο – άλλωστε οι περισσότερες απ΄ αυτές είναι paperless – δεν μπορεί το ερώτημα, σαράντα χρόνια πριν να ήταν “Πειραιάς ή Οσλο” για την διοχέτευση υπηρεσιών τους μακριά από το Λονδίνο και να εξελίσσεται σε διεκδίκηση ακόμη και σήμερα με το επικείμενο Brexit και να μην τίθεται καν το ερώτημα για τον τροφοδότη πληθυσμό της εργασιακής τους διεκπεραίωσης .

Συναίνεση όλων των φορέων για την συνεργασία με φορείς της ομογένειας για την εφαρμογή διαδικτυακά, εργασιακών θεματικών που απασχολούν τους ίδιους, μέσω του e-marketing ή της διαχείρισης τουριστικών αναγκών.

Η λίστα μπορεί να είναι μεγάλη και να γίνει ακόμη μεγαλύτερη.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, όχι μόνο στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι (Γερμανία, Ολλανδία, Βρετανία) στο οποίο ανήκουμε, αλλά και στην ελληνική επικράτεια, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και πολύ πρόσφατα στις Κυκλάδες.

Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι να μη μας τρομάξει και την απαξιώσουμε γιατί δεν την καταλαβαίνουμε.

Να προσέξουμε να μην αρχίσουμε να λιθοβολούμε όποιον αποφασίσει να την σκεφτεί, να μην αρχίσουμε με προσκόμματα που προτάσσει η άγνοια και η ανασφάλεια.

Σημασία έχει να αναπτύξουμε την κοινωνικότητα, την συνεργατικότητα, την επιλογή της παρουσίας κι όχι την επιλογή στην κάλυψη του χρόνου μας και να την αναγάγουμε σε ευθύνη και πρόσβαση στα κοινά.

Σημασία έχει να στοχεύουμε πέρα από τα καθημερινά και πρόσκαιρα γιατί συνήθως όταν φυτεύεις σκέφτεσαι τα εγγόνια κι όχι τα παιδιά σου για την απολαβή.

Προχωρημένο; Θα το πουν πολλοί.

Μα η ζωή δεν είναι στάσιμη, η εξέλιξη είναι πάντα εν τω γεννάσθαι!

* Η κα Ειρήνη Ψαρέλλη είναι δημοσιογράφος – σκηνοθέτις