Τα Ανώτατα Δικαστήρια των Τηλεπαραθύρων και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης
Του Δημοσθένη Πρωάκη
Για κάθε βαπτισμένο από τα μεγάλα κανάλια ως φλέγον θέμα κοινωνικού αποπροσανατολισμού, όλοι έχουν νομική γνώση και γνώμη για όλα, συνεπικουρούμενοι πάντα από συμμετέχοντες ψυχολόγους ή δικηγόρους, οι οποίοι εκφέρουν γνώμη ακόμη και για υποθέσεις, τις οποίες δεν γνωρίζουν ,αφού δεν τις χειρίζονται… Για την ικανοποίηση ποιας ανάγκης του τηλεοπτικού κοινού θα πρέπει να καταστρατηγούνται διατάξεις του νόμου ή να διασύρονται πρόσωπα, τη στιγμή μάλιστα που οι αρμόδιες Δικαστικές Αρχές δεν έχουν εκδώσει απόφαση ή η προανάκριση μπορεί να μην έχει ολοκληρωθεί; Γιατί αυτή η ανοχή από τις αρμόδιες Αρχές;
Τις τελευταίες μέρες, άλλη μια υπόθεση– αυτή της Κιβωτού του Κόσμου– εξελίσσεται σε καθημερινό θέαμα μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών. Οι πρωινές εκπομπές, από πάνελ σχολιασμού μετατρέπονται σε δικαστικές αίθουσες με σκοπό την αύξηση της τηλεθέασης και της αυτοπροβολής, βασισμένες στην ανάγκη κάποιων, να προβληθούν δημοσίως και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τις συνέπειες που μπορεί να δημιουργήσει η διαπόμπευση της ζωής του ανθρώπου που μπήκε στο στόχαστρο .
Ταυτόχρονα, όμως, με τα ΜΜΕ γνωστοί και άγνωστοι … «απόφοιτοι της Νομικής του Χάρβαρντ», αναλαμβάνουν μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τον ρόλο του ντετέκτιβ- πολλές φορές και του δικαστή- συνθέτοντας ένα «μωσαϊκό» που δεν ωφελεί σε τίποτα άλλο, εκτός από το να προσφέρει μία «ματιά» σε όσους διψούν για αίμα και κουτσομπολιό.
Αντιλαμβάνομαι τη δημόσια έκφραση γνώμης ως ύψιστη κατάκτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Άλλο, όμως, να έχεις το δικαίωμα να τοποθετείσαι δημόσια για ένα θέμα, κι άλλο μέσω της δημόσιας έκφρασης γνώμης να διεγείρεις μίση και πάθη, τα οποία δηλητηριάζουν τη δημόσια ζωή ή την ψυχή άγνωστων σε σένα ανθρώπων, απευθυνόμενος σε εκείνους που αποκαλείς διαδικτυακούς «φίλους».
Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από άλλες τηλεδίκες, αίμα και μεσαιωνικές απόψεις για αγχόνες. Η κοινωνία έχει ανάγκη από δικαιοσύνη και διαφανή ηθική έρευνα. Έχει ανάγκη από μια πραγματική στροφή προς την παιδεία μας. Μια στροφή που θα εξαφανίσει όλα αυτά τα νοσηρά περιστατικά, που μόνο θλίψη και ντροπή προκαλούν σε όποιον διαθέτει τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση,
Σήμερα θεωρώ ότι είναι ζητούμενα η αυτοκριτική- γιατί όχι και η αυτοκάθαρση ( μάλλον άγνωστες λέξεις στο καθημερινό μας λεξιλόγιο)-, μ’ έναν επίμονο διάλογο με τη συνείδησή μας, πριν από κάθε απόπειρα να στείλουμε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και επιφανείς και άσημους, που καλύπτονται μάλιστα με τη σοφή αρχή του τεκμηρίου της αθωότητας.
