Το χρυσό του Chiosrunning

ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ |

Άλλος ένας ημιμαραθώνιος ολοκληρώθηκε με εκατοντάδες συμμετοχές, με τη Χίο να γίνεται γνωστή σε όλη την Ελλάδα, αλλά και εκτός συνόρων, αφού υπήρχαν συμμετοχές από Τουρκία και άλλες βαλκανικές και ευρωπαϊκές χώρες.

Μεγάλη επιτυχία αυτή και αποκλειστικά τα εύσημα στους πρωτοπόρους του Chiosrunning, στους ανθρώπους που κατάφεραν ξεκινώντας από την αγάπη τους για το τρέξιμο να δημιουργήσουν έναν αγώνα – θεσμό για το νησί μας.

Δεν έκαναν όμως μόνο αυτό.

Το χρυσό μετάλλιο τους αξίζει πραγματικά γιατί ξεκόλλησαν εκατοντάδες Χιώτες από τον καναπέ, οδήγησαν δειλά – δειλά στην αρχή, στον παραλιακό του αεροδρομίου κάποιες δεκάδες κόσμου που μέχρι πρότινος δεν είχε επαφή με το τρέξιμο, πόσω μάλλον με τον αθλητισμό και τους μεταλαμπάδευσαν την αγάπη για την άθληση.

Έφτιαξαν έναν μικρό πυρήνα, ο οποίος αργά αλλά σταθερά μεγάλωνε. Μάθαινε σαν τα μωρά να μπουσουλά, να κάνει τους πρώτους περιπάτους σε φυσικές ομορφιές της Χίου να μαγεύεται από όλο αυτό που χάνει, εγκλωβισμένος στην καθημερινότητα του και μέσα σε τέσσερις τοίχους.

Κι από το περπάτημα ήρθε το τρέξιμο και οι αγώνες και οι συμμετοχές που κάθε χρόνο είναι και περισσότερες γιατί πλέον χάρη στο Chiosrunning έχουν μπει γερά οι βάσεις του μαζικού αθλητισμού και στο νησί μας.

Και το χρυσό μετάλλιο δίνεται ακριβώς γι΄ αυτό, γιατί είναι ό,τι πιο υγιές υπάρχει να βλέπεις έναν πατέρα να τρέχει Κυριακή πρωί με τα παιδιά του μέσα στον Κάμπο, όπως ο δάσκαλος Μιχάλης Μελαχροινούδης και δεκάδες άλλοι μπαμπάδες.

Μια παρέα να επιλέγει αντί να αράξει σε μια καφετέρια να κάνει την πλάκα της, διανύοντας μια απόσταση κάποιων χιλιομέτρων, όπως η φίλη μου Βάσω Κλαδιά και η παρέα της.

Είναι πραγματικά όμορφο μια Κυριακή η αισιοδοξία και το χαμόγελο να βγαίνουν αβίαστα μέσα από έναν αγώνα δρόμου που δεν είναι ο αγώνας ο καθημερινός για την επιβίωση, αλλά είναι αγώνας για την ίδια τη ζωή και την ποιότητά της, που τόσο πια μας λείπει.

Αυτό μας έμαθε το Chiosrunning και γι΄ αυτό και μόνον αξίζει όλα τα χρυσά μετάλλια.