Τρεις εικόνες από την καλοκαιρινή Χίο
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΕΛΗ |
Καλοκαίρι και επιστρέφουμε στη Χίο, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο για όλα τα χρόνια της ζωής μας. Αποκοβόμαστε απότομα από την αύρα της μεγαλούπολης και προσαρμοζόμαστε ξανά, μέσα από μνήμες, εικόνες, φίλους και συγγενείς στον γενέθλιο τόπο μας, εμείς η περίεργη φυλή, οι Χιώτες που ζουν μακριά από τη Χίο.
Εικόνα 1η: Το πρώτο πρωινό, αγναντεύοντας τη θάλασσα από το παράθυρο του πατρικού σπιτιού, είδα ένα πορτοκαλί αντικείμενο να πλησιάζει σπρωγμένο από τα κύματα. Ήταν ένα σωσίβιο, προφανώς από μετανάστη, που κατάφερε να φθάσει σε κάποια κοντινή ακτή. Τις επόμενες ημέρες ακολούθησαν κι άλλα, δεν υπήρξε ένα πρωινό που να μην ξεβράσει η θάλασσα σωσίβια στην παραλία, μπροστά στο σπίτι.
Μετανάστες φθάνουν κατά εκατοντάδες στις ακτές, στριμώχνονται σε συνθήκες στοιχειώδους υγιεινής στις σκηνές στο Μερσινίδι και κυκλοφορούν με σακίδια στην πλάτη στους δρόμους της Χώρας, καθώς ένα πελώριο κύμα απελπισμένων ανθρώπων χτυπά τα παράλια των νησιών του Αιγαίου. Όμως, από όλες αυτές τις σκηνές στο μυαλό μου έρχεται ξανά και ξανά η εικόνα του εξαντλημένου πρόσφυγα, που φθάνοντας στην ελληνική γη, βγάζει και πετά με ανακούφιση το σωσίβιο που τον κράτησε ζωντανό. Όπως έχει πετάξει πίσω του και την μέχρι τώρα ζωή του, για να ζητήσει χωρίς κάποια εγγύηση και ασφάλεια, ένα μέλλον σε ξένη χώρα.
Εικόνα 2η: Την Κυριακή το απόγευμα ξεκινήσαμε για να επισκεφθούμε το φεστιβάλ μαστίχας της Χίου. Είχαμε προετοιμάσει ψυχολογικά τους φίλους μας που δεν είχαν ξαναπάει, για όσα ενδιαφέροντα θα έβλεπαν. Φθάνοντας στην πλατεία Βουνακίου, μας περίμενε μια μεγάλη απογοήτευση: Επτά, μόνον, περίπτερα τολμηρών νέων επιχειρηματιών και το περίπτερο της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών Χίου (για την τιμή των όπλων).
Πού είναι η κίνηση και τα μεγαλεία προηγούμενων χρόνων με τα εβδομήντα περίπτερα, που γέμιζαν τον δημοτικό κήπο, με παρουσιάσεις των νέων προϊόντων (ανάμεσα στα οποία και των προϊόντων της πολιτιστικής ζωής του τόπου), με τους προσκεκλημένους από όλα τα μέρη της Ελλάδας; Τι έγινε άραγε εκείνο το πολύβουο παζάρι, που έδινε την ευκαιρία σε ξένους και σε ντόπιους να γνωρίσουν τα αποτελέσματα της δουλειάς των συμπατριωτών μας; Φταίει άραγε η κρίση, η έλλειψη πόρων ή η έλλειψη συντονισμού των αρμόδιων φορέων για την κατάσταση; Πώς γυρίσαμε προς τα πίσω και με πόση ευκολία δεχόμαστε να καταλυθεί ένας θεσμός που χρειάστηκε χρόνια να κτιστεί;
Η επιχειρηματικότητα, ο βασικός αυτός πυλώνας για την ανάκαμψη της χώρας μας, δεν είναι κάτι αφηρημένο και θεωρητικό: Είναι ακριβώς αυτοί οι επτά παραγωγοί και η ΕΜΧ, καθώς και οι άλλοι όμοιοί τους, που επενδύουν τον μόχθο χρόνων εργασίας, για να μετατρέψουν μια όμορφη ιδέα σε ένα επιχειρηματικό προϊόν. Η επιτυχία θα τους βοηθήσει να επεκταθούν, να δημιουργήσουν νέες καινοτόμες επιχειρήσεις και νέες θέσεις εργασίας. Και ίσως οι φορείς του τόπου που χαιρέτισαν την εκδήλωση (ο δήμαρχος, ο αντιπεριφερειάρχης, οι εκπρόσωποι των κομμάτων), μετά από την ανέξοδη εμφάνισή τους να πρέπει να καθίσουν, να συζητήσουν και να προβληματιστούν για το πώς θα δώσουν στον θεσμό την παλιά του αίγλη. Αυτό είναι το καθήκον τους και η ουσία του ρόλου τους.
Εικόνα 3η: Από τον μύλο του Μαυρή, απολαμβάνουμε τις φεγγαράδες του Αυγούστου. Κρατάμε στα χέρια μας την μπλε σελήνη και παρακολουθούμε τα πλοία να διασχίζουν τα ήσυχα, αρυτίδωτα νερά. Το φως του φεγγαριού ενώνει τα νησιά και τις γειτονικές χώρες με ασημένιες λεωφόρους που τίποτα δεν μπορεί να τις εμποδίσει.
