Βλέπουμε τον Μπέλλα… και χάνουμε το δάσος…

Με παρέμβαση του προϊσταμένου της Διεύθυνσης Δασών Χίου, διεκόπησαν οι εργασίες δημιουργίας καταυλισμού προσωρινής διαμονής μεταναστών και προσφύγων πλησίον του δημοτικού νεκροταφείου Βροντάδου, στο Μερσινίδι.

Κάνοντας επίκληση της υφιστάμενης νομοθεσίας, ο δασάρχης κ. Μπέλλας, επισημαίνει την απαγόρευση εκτέλεσης έργων και εργασιών σε περιοχές που έχουν χαρακτηρισθεί αναδασωτέες – όπως η συγκεκριμένη – καθώς και την αυτονόητη υποχρέωση συμμόρφωσης των πάντων σε αυτή τη νομοθεσία – πόσω δε μάλλον – όταν πρόκειται για πολιτειακούς φορείς που είχαν τη «φαεινή ιδέα» να εγκαταστήσουν – έστω προσωρινά – ανθρώπους στον συγκεκριμένο γειτνιάζοντα με το νεκροταφείο χώρο.

Δημόσιος λειτουργός ο κ. Μπέλλας, επιφορτισμένος στην τήρηση της νομοθεσίας για την προστασία του εναπομείναντος δασικού πλούτου του νησιού, θέτει τα πράγματα με τη στενή υπηρεσιακή τους έννοια – αυτή άλλωστε είναι η δουλειά του – αφήνοντας σε όλους εμάς να κρίνουμε μια σειρά άλλων παραμέτρων που σχετίζονται με το συγκεκριμένο θέμα.

Αλήθεια, κρίνουν οι αρμόδιοι παράγοντες της πολιτείας, ότι η φυσική προέκταση του χώρου ταφής των νεκρών θα μπορούσε να είναι η σωστή επιλογή χώρου, που – έστω προσωρινά – θα μπορούσε να φιλοξενήσει κατατρεγμένους, αλλά σε πείσμα της συγκυρίας, ζώντες ανθρώπους;

Θεωρούν οι εξοχότατοι αιρετοί μας άρχοντες, ότι περιποιεί τιμή για κανέναν και κυρίως για τον πολιτισμό μας ως τοπική κοινωνία, η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας σουρεαλιστικής εικόνας, όπου τάφοι νεκρών και καταλύματα ζώντων θα συνέθεταν το τοπίο;

Φαντάζομαι πως όχι. Σε αυτό, τουλάχιστον, πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι. Όπως όλοι συμφωνούμε ότι το κύμα της μεταναστευτικής ροής και η αντιμετώπιση του συνεπακόλουθου ανθρωπιστικού προβλήματος δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί αποκλειστικά από τις αρχές του νησιού μας. Είναι τεράστιο θέμα που άπτεται της ανυπαρξίας ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής και απαιτεί ρεαλισμό και ανθρωπιστική προσέγγιση από τις κοινωνίες και τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρώπης.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η δογματική προσήλωση του κ. Μπέλλα στην τήρηση των νόμων του κράτους. Πιθανόν, κάποιοι στην προσπάθεια να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες, θέλουν να το βλέπουν έτσι. Μόνο που έτσι βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Εν προκειμένω βλέπουμε τον Μπέλλα… και χάνουμε το δάσος…

Αλέκος Γαϊτάνος