Τι βουλευτές, αλήθεια, θέλουμε;

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΒΗ |

Δημιουργήθηκε μείζον ζήτημα για την παραλαβή των λεγόμενων βουλευτικών αυτοκινήτων από τους νέους βουλευτές και ειδικότερα τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι στην συντριπτική πλειονότητά τους – μεταξύ αυτών και ο βουλευτής Χίου κ. Ανδρέας Μιχαηλίδης – έσπευσαν να επωφεληθούν από την συγκεκριμένη παροχή της Βουλής.

Ενδεχομένως να μην είχε δημιουργηθεί θέμα, όπως – άλλωστε – δεν συνέβαινε και στο παρελθόν ή τουλάχιστον δεν έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις, αν δεν είχε προηγηθεί η σχετική «κορώνα» του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος έσπευσε να προκαταλάβει και να θέσει με έναν τρόπο καθολικό και απόλυτο την δική του (που χαϊδεύει αυτιά) επιλογή πάνω ενδεχομένως και από τις πραγματικές ανάγκες μερίδας τουλάχιστον βουλευτών του κόμματός του.

Τώρα, φαίνεται να δηλώνει ενοχλημένος από το αποτέλεσμα, το οποίο είναι αυτό που πολύ απλά λέει ο λαός μας, «όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες».

Ο κ. Ανδρέας Μιχαηλίδης, με αφορμή σχετικά δημοσιεύματα των τοπικών μέσων ενημέρωσης, έσπευσε να δηλώσει ότι η παραχώρηση αυτοκινήτου ούτε πολυτέλεια είναι, ούτε παροχή. Πολυτέλεια, πράγματι, δεν είναι. Είναι, όμως, παροχή και εκτιμούμε ότι τα βέλη του εν προκειμένω δεν στοχεύουν τον Τύπο, που δημοσίευσε την είδηση, αλλά τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, που είχε δηλώσει ότι θα καταργηθούν και τα προνόμια και οι πολυτέλειες των βουλευτών. Ας λύσει, λοιπόν, το πρόβλημα – αν το θεωρεί πρόβλημα – με το κόμμα του ο κ. Μιχαηλίδης.

Στα καθ΄ ημάς τώρα: Θεωρούμε απαραίτητο στοιχείο, προκειμένου οι βουλευτές να ασκούν αξιοπρεπώς και με επάρκεια τα κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα, να τους εξασφαλίζονται επαρκείς οικονομικοί πόροι (βουλευτική αποζημίωση) και υλικοτεχνικά μέσα.

Δεν μπορεί ο Έλληνας βουλευτής να βρίσκεται σε ένδεια. Να διάγει βίον λιτόν, ναι. Όχι, όμως, να φτάνουμε στο σημείο να συγκρίνουμε την βουλευτική αποζημίωση με τον μισθό του ανειδίκευτου εργάτη. Αυτή η λογική είναι λαϊκισμός και ουδεμία έχει σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της δημοκρατίας.

Αν η κοινωνία μας θέλει τέτοιες αποζημιώσεις προς τους βουλευτές να το δηλώσει ευθαρσώς. Και μετά να μην διαμαρτύρεται γιατί θα γίνονται βουλευτές μόνον όσοι έχουν την οικονομική επιφάνεια ή όσοι θα αποβλέπουν σε συναλλαγές για να επιβιώσουν και εν συνεχεία να πλουτίσουν.

Με αυτή την λογική ούτε έγκλημα, ούτε χαριστική πράξη είναι η παραχώρηση αυτοκινήτου στους βουλευτές. Και ειδικότερα στους βουλευτές των νησιωτικών περιοχών της χώρας ή των απομακρυσμένων ηπειρωτικών περιοχών, απ’ όπου η πρόσβαση στην Αθήνα μπορεί να γίνει μόνον με αεροπλάνο ή πλοίο.

Να τεθούν, λοιπόν, συγκεκριμένα κριτήρια και να εκλογικευθεί απολύτως, να το ξαναδούμε από την αρχή, όλο το σύστημα και τη διαδικασία παραχώρησης αυτοκινήτων στους βουλευτές.