Έφυγε από τη ζωή ο δικηγόρος Γεώργιος Πολυχρονόπουλος

Έφυγε από τη ζωή την Κυριακή, 7 Ιουνίου 2015, σε ηλικία 93 ετών, ο Γεώργιος Πολυχρονόπουλος, εξέχων δικηγόρος και για πολλά έτη πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Χίου, με λαμπρή παρουσία στην δικηγορική και κοινωνική ζωή του νησιού.

Η επικήδεια τελετή του εκλιπόντος θα πραγματοποιηθεί σήμερα, Τρίτη 9 Ιουνίου 2015, στον ιερό ναό της  Μητρόπολης Χίου.

Ο Γεώργιος Πολυχρονόπουλος, γενημμένος στη Χίο το 1922, ξεκίνησε την δικηγορική του καριέρα το 1952 και παραιτήθηκε από την δικηγορία το 1998, σε ηλικία 76 ετών.

Το διοικητικό συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου Χίου στην χθεσινή του συνεδρίαση αποφάσισε να παρακολουθήσει σύσσωμο την επικήδεια εκφορά του και να διατεθεί αντί στεφάνου στην μνήμη του το ποσό των 200 ευρώ υπέρ της «Κιβωτού του Αιγαίου», στη Χίο.

Συνέταξε, επίσης, το παρακάτω ψήφισμα, το οποίο θα εκφωνηθεί στην τελετή της κηδείας του και θα επιδοθεί στην οικογένεια του εκλιπόντος.

Το ψήφισμα του Δικηγορικού Συλλόγου Χίου

Ο Γεώργιος Πολυχρονόπουλος του Δημοσθένους γεννήθηκε στη Χίο το 1922 και διορίσθηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο της Χίου με το  από 03.12.1952 Βασιλικό Διάταγμα, που δημοσιεύθηκε στο υπ΄ αριθμ.292 /6.12.1952 ΦΕΚ, εγγραφείς στα Μητρώα του Συλλόγου μας την 14.1.1953. Προήχθη σε δικηγόρο παρ΄ Εφέταις  το έτος 1979 και παρ΄ Αρείω Πάγω το έτος 1984, ενώ διετέλεσε δικηγόρος με πάγια αντιμισθία στο κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη Χίο από του έτους 1961 έως το 1997. Παραιτήθηκε από το δικηγορικό λειτούργημα τον Ιούνιο του 1998 – το μήνα που έφυγε και από τη ζωή – σε ηλικία 76 ετών, ενώ με την με αριθμό 37/1.7.1998 απόφαση του τότε Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Χίου του απονεμήθηκε τιμής ένεκεν για την συνολική επιστημονική και κοινωνική προσφορά του ο τίτλος του επίτιμου δικηγόρου. Ο Δ. Σ. Χίου , σε εκδήλωση για το «κλείσιμο» του δικαστικού έτους  τον Ιούλιο του 2013 , απένειμε τιμητικό δίπλωμα εν ζωή  στον ίδιο ,στον πρώην Πρόεδρο Ιωάννη Κεφάλα καθώς και στον επίσης πρώην πρόεδρο του Συλλόγου μας και στενό φίλο του Ιωάννη Μεργέ.

Υπηρέτησε τον Δικηγορικό Σύλλογο Χίου και από τη θέση του προέδρου, τίμησε και τιμήθηκε από τους συναδέλφους του σε όλη τη μακρά και απόλυτα επιτυχημένη πορεία του ως δικηγόρου εργασθείς σχεδόν επί μισό αιώνα, χωρίς η λάμψη  της καριέρας του να έχει θαμπώσει, ούτε όταν εγκατέλειπε εκών άκων την ενεργό παρουσία στα δικαστικά έδρανα. Ο εκλιπών υπήρξε ο μακροβιότερος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Χίου, διατελέσας πρόεδρος από το 1967 έως το 1975, από το 1984 έως το 1987 και από το 1993 έως το 1995, οπότε και παραιτείται, έχοντας διανύσει συνολικά 13ετή θητεία υπηρετήσας την ιδιότητα και τον θεσμό της προεδρίας του με ήθος, οξυδέρκεια, αφοσίωση και συνδράμων τους νέους συναδέλφους με την ενίσχυση των διανεμητικών λογαριασμών σε όλη τη διαδρομή του.

Ο Γεώργιος Πολυχρονόπουλος υπήρξε ένας ιδιαίτερα χαρισματικός δικηγόρος που συνδύαζε την άριστη νομική κατάρτιση με την ευρεία παιδεία, τη σκηνική παρουσία με τον ρητορικό και συγκροτημένο λόγο του, που χαρακτηριζόταν από ετοιμότητα, χιούμορ και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Ο ίδιος προσέδωσε μια δική του μοναδική λάμψη στα έδρανα του Πρωτοδικείου Χίου αλλά και πέραν αυτού, αναδειχθείς σ΄ έναν από τους καλύτερους ποινικολόγους της εποχής του, πέραν του όλου φάσματος της δικηγορίας του. Ο ίδιος συνέθεσε προσωπικά αλλά και μαζί με τους εκλιπόντες επίσης συναδέλφους Στέλιο Γαλάτουλα και Ιωάννη Κεφάλα το αδιαμφισβήτητο «τρίο» των δικηγόρων που κυριάρχησαν επί δεκαετίες στα ακροατήρια, αντιπαρατέθηκαν και μοιράσθηκαν στιγμές  σε μεγάλες δίκες, γράφοντας «ιστορία».

Ο Γεώργιος Πολυχρονόπουλος υπήρξε τόσο ξεχωριστός, αλήθεια ξεχωριστός. Στη ζωή νυμφεύθηκε μέσα από έναν μεγάλο έρωτα την Ερμιόνη Ζαφειράκη, γόνο οικογένειας  από τη Χιακή αριστοκρατία, μιας αρχαϊκής ομορφιάς γυναίκα, διανοούμενη, ποιήτρια, φυσιολάτρη.

Σε εποχές πολύ συντηρητικές οι δυό τους αποτέλεσαν ένα ζευγάρι που έλαμπε από ομορφιά και είχαν ένα γάμο παλλόμενο, ζωντανό. Απέκτησαν μαζί δύο παιδιά τη Χριστίνα και τον Δημοσθένη και εκείνος – χωρίς την Ερμιόνη που είχε φύγει νωρίς από τη ζωή – μπόρεσε να «δει», να καμαρώσει τρία εγγόνια, την Ερμιόνη από τον γιό του και τον Γιώργο και τον Αλέξανδρο από την κόρη του.

Γιος του δικηγόρου Δημοσθένη Πολυχρονόπουλου, νέος και σε ωριμότερη ηλικία, αντιστάθηκε στις σειρήνες της πολιτικής για βέβαια βουλευτικά αξιώματα, που του προτάθηκαν και απέρριψε. Αστός, σε εποχές σκληρές και με αντιπαλότητα, ήταν πάντα αγωνιστικά παρών. Ιερολοχίτης στη νεότητά του, πολέμησε στο Ρίμινι της Ιταλίας, περνώντας από τη Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με διακρίσεις και απονομές μεταλλίων από την πολιτεία για τη θητεία του ως μαχητής κατά των ναζί, εύσημα της ανδρείας εν σιωπή στον τοίχο της τελευταίας κατοικίας του, στην «Μπέλλα Βίστα».

Σεμνός, φιλάνθρωπος και ειρηνιστής, όταν με αφορμή τον εορτασμό της εκατονταετίας του Δ. Σ. Χίου, τον επισκεφθήκαμε – ευτυχώς τον απαθανατίσαμε – και κάποιος από το συνεργείο τον ρώτησε σχετικά με το Ρίμινι , τις μάχες με τον εχθρό και την υπερηφάνεια της εξόντωσης των Γερμανών – υπό το πρίσμα και του σύγχρονου αντιγερμανισμού λόγω κρίσης –  απάντησε «μα για ποια περηφάνεια, ανοίξαμε σ΄ ένα παράπηγμα στους αμπελώνες και ανάμεσα σε λάσπες και αίματα κείτονταν ένας σωρός νέοι με χρυσά μαλλιά! Τι περηφάνια να νοιώθαμε, τόσες νέες ζωές χάθηκαν μόνο και μόνο για τον πόλεμο!».

Στα «πέτρινα χρόνια» της μεταπολεμικής Ελλάδας με τα πιστοποιητικά φρονημάτων και τις εξορίες, ο πολιτικά συντηρητικός, δικηγόρος Γεώργιος Πολυχρονόπουλος περισυνέλλεξε υπογραφές για να μην σταλεί στην εξορία συνάδελφός του αγωνιστής της Αριστεράς, ενώ υπερασπίσθηκε αυτονόητα αμισθί τον κατατρεγμένο ποιητή Φώτη Αγγουλέ, ενίοτε καταβάλλοντας εξ ιδίων τις ποινές του.

Άνδρας γοητευτικός, λάτρης της μουσικής – στο γραφείο του πάντα τραγουδούσε σε στιγμές χαλαρές – και του ωραίου, σε παρατηρούσε ευθέως εάν παρέκλινες από το ιδανικό βάρος εγκαλώντας σε στην τάξη και ανάλογα έπραττε με μια καλώς εννοούμενη αυστηρότητα σε ζητήματα συμπεριφοράς, αυστηρός άλλωστε ο ίδιος και με τον εαυτό του. Άνθρωπος  που αγαπούσε τη φύση και τα ζώα, εύρισκε με τη «Χία κόρη», τη γυναίκα του την Ερμιόνη, καταφύγιο στον «Εμπορειό» από τη δεκαετία του ΄60. Από κοινού οι δυό τους μαζί «ανακάλυπταν» τον εβένινο βυθό της θάλασσας των «Μαύρων Βολιών». Μαζί με την Ερμιόνη συνέθεταν τη «μαγική αυλή των θαυμάτων»  στο σπίτι τους στον Εμπορειό, όπου πλάι στα κρινάκια της Κώμης στις προσευχές των αρωμάτων τους προς τον ουρανό, εκπέμπονταν και οι προσευχές των παρευρισκομένων ανθρώπων με τις ζωντανές σκέψεις τους, το χαρούμενο γέλιο τους ή τις ζωηρές φωνές τους.

Ο καθένας, στην τόσο διαφορετική συντροφιά συνεισέφερε στο κοινό τραγούδι της, τα γράμματα, τη διανόηση, την λαϊκότητα και τη παράδοση αντάμα με το ξάναμμα της πολιτικοποίησης στην πρώιμη μεταπολίτευση και τα πικ-νίκ, με ό,τι απλό και φρέσκο από τη φύση βρισκόταν, για να ξεχυθούν όλοι μαζί η παρέα με το ίδιο πάθος στη θάλασσα, την ποίηση, το θέατρο, την πολιτική, την αγάπη εν τέλει και τη ζεστασιά της ζωής, της αληθινής ζωής! Εκείνα τα χρόνια με τη γυναίκα του την Ερμιόνη και τις συναναστροφές της διανόησης των λογοτεχνών μα και των πολύ απλών ανθρώπων συνάμα, εκείνα όλα απετέλεσαν το «ανοικτό βιβλίο» της ζωής του. Με τον πρώιμο θάνατο της γυναίκας του χάθηκαν οι ανοικτές σελίδες της ζωής του στη μαύρη μαρμαρυγή του Εμπορειού.

Ο ίδιος αν και επίμονα του ζητήθηκε, αρνήθηκε διακριτικά στους συντοπίτες μας της δημοσιογραφίας, να εμφανισθεί στην τηλεόραση ή να ανοίξει το βιβλίο της ζωής του, μιας ζωής που είχε την πληρότητα των ημερών, των αγώνων, της επαγγελματικής επιτυχίας, της κοινωνικής αναγνώρισης της προσφοράς του, της σεμνότητας ωστόσο και της αυτοκυριαρχίας. Ποτέ ματαιόδοξος, υπήρξε αληθινά και πάνω από όλα ευπατρίδης, που με καρτερία και στωικότητα αντιμετώπισε τους τυφώνες της ζωής, πού στην μικρή μας πόλη, γνωρίζουμε πως τον έπληξαν καίρια. Τον τελευταίο μήνα έδωσε άνισο αγώνα για τη ζωή, τυλιγμένος στις φροντίδες και τη στοργή της ποιητικής Χριστίνας, πέταξε από κοντά μας πλήρης ημερών, ο πάνω απ΄ όλα ευπατρίδης Γεώργιος Πολυχρονόπουλος που  δεν θέλησε ποτέ ν΄ ανοίξει το βιβλίο της ζωής του στη δημοσιότητα, ίσως γιατί «η αρχοντιά δεν φωνάζει, κρύβεται στη σιωπή και το μεγαλείο».

Κι εμείς – για όσους είχαμε την τιμή να περάσουμε από το γραφείο του –  αγαπημένε μας δάσκαλε εν σιωπή σε χαιρετούμε, κρατώντας στη χούφτα μας τον κόκκο της άμμου των διδαχών σου, το θρόισμα των καιρών που έρχονται και φεύγουν, την άυλη αξία  που αφήνεις στην εβένινη μαρμαρυγή της  αγαπημένης θάλασσας όλων μας.

Καλό σου ταξίδι και να σε συντροφεύουν  σ΄ αυτό οι προσευχές της «αυλής των θαυμάτων»  του Εμπορειού, μιας αυλής, άυλο φυλακτό πιά και πολύτιμο για τα παιδιά και τα εγγόνια σου, που λίγοι άνθρωποι αφήνουν στο διάβα τους.

Ας είναι αιωνία η μνήμη σου

Χίος 8. 6. 2015

Ψήφισμα του Φιλοτεχνικού Ομίλου Χίου

Ο Φιλοτεχνικός Όμιλος Χίου, του οποίου ο εκλιπών υπήρξε μέλος, εξέδωσε ψήφισμα, στο οποίο αναφέρονται τα ακόλουθα:

Ο εκλιπών, πέραν των άλλων ποικίλων επαγγελματικών και κοινωνικών του δράσεων, υπήρξε άνθρωπος με πνευματικές ανησυχίες και δραστήριο μέλος του ΦΟΧ από νεαρότατης ηλικίας. Υπηρέτησε τον ‘Ομιλο επί μακράν σειράν ετών ως μέλος του Δ.Σ. και ως γενικός γραμματέας.  Μαζί με τη σύζυγό του Ερμιόνη, η οποία υπήρξε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος  του Φιλοτεχνικού, αφιέρωσαν στον Όμιλο χρόνο και προσωπική εργασία αλλά και τον στήριξαν οικονομικά και τον οδήγησαν σε ανώτερα επίπεδα δράσης, διοργανώνοντας αξιόλογες εκδηλώσεις και παρουσιάσεις, σφυρηλατώντας παράλληλα ισχυρούς και ωραίους δεσμούς των ομιλητών και λοιπών συντελεστών με το νησί μας, μέσα από την ευγενική και αρχοντική φιλοξενία που τους παρείχαν στο αρχοντικό τους στην πόλη αλλά και στο εξοχικό τους στον Εμπορειό, που το είχαν μετατρέψει σε ναό του πνεύματος και κυψέλη πολιτισμού.