Είναι πολύ αργά για (κροκοδείλια) δάκρυα… Στέλλα

ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ |

Με εξαιρετική έκπληξη αρχικά και ακόμη μεγαλύτερη υπομονή στη συνέχεια αντιδρούσα σε δημοσιεύματα αναρτήσεις και σχόλια σχετικά με τον περίφημο διχασμό των Χιωτών, αναφορικά με την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, από τους πρωταίτιους που τον δημιούργησαν.

Ποιος, άραγε, έσπειρε τον διχασμό, μήπως εκείνοι που καλλιεργούσαν και υποδαύλιζαν το κλίμα της τρομοκρατίας και τα παγχιακά καλέσματα στην πλατεία κατά των προσφύγων;

Μήπως εκείνοι που έδιναν άλλοθι και ελαφρυντικά ή και σιγοντάριζαν ακόμη την εκκολαπτόμενη τότε στρατιά της Χρυσής Αυγής στο νησί;

Ας μην είχαμε τα δυο περιστατικά που οδήγησαν σε ισάριθμες μηνύσεις και ακροάσεις και καταδίκες στις δικαστικές αίθουσες και σήμερα θα βρισκόμασταν υπό την τρομοκρατία των «καλών» παιδιών που συστρατεύθηκαν με τη Χρυσή Αυγή και — όλως τυχαίως – συμμετείχαν και σε κάθε μάζωξη των ανωνύμων.

Αυτά τα περιστατικά ενεργοποίησαν τις άμυνες των Χιωτών γιατί οι Χιώτες μπορεί να είμαστε φιλήσυχοι έως αδιάφοροι, να μην   ξεκολλάμε από τον καναπέ αλλά και ακραίοι δεν είμαστε.

Η πλειονότητα, λοιπόν, αντέδρασε με τον γνωστό τρόπο εκ του ασφαλούς, μέσα στο σπίτι, σταμάτησε να δικαιολογεί βίαιες συμπεριφορές και πρακτικές, δεν συμμετείχε στα περίφημα παγχιακά καλέσματα και πάει λέγοντας.

Είναι η πλειοψηφία που υπάρχει και δεν φαίνεται. Οι 1500 που υπόγραψαν, κάποιοι εξαναγκαστικά, κάποιοι χωρίς να είναι γονείς μέχρι και γιαγιάδες και παππούδες επιστράτευσαν οι κυρίες της επιτροπής των ανωνύμων στα χωριά, δεν χαρακτηρίζουν την πλειονότητα των Χιωτών και σε καμιά περίπτωση δεν συνιστούν διχασμό.

Αποτελούν, όπως και αποτελούσαν από την αρχή, μια παρένθεση φασαριόζικη που ενισχύεται από κάποια μέσα και γι΄ αυτό ακούγεται και – τελευταίως – έως και γραφική, ως προς τον τρόπο που διεκδικεί, ως προς τον τρόπο που ασκεί κριτική και ως προς τον τρόπο που αντιπολιτεύεται.

Από το τελευταίο θα ησυχάσουμε, αφού εκείνοι που θα μας σώσουν από την αλλοτρίωση της φυλής μας, από τους πρόσφυγες, εκείνοι που θα διώξουν το μίασμα από το νησί, θα υποσχεθούν ότι θα σώσουν και τον τόπο με έναν δικό τους δήμαρχο. Κι ίσως αυτό, μια εκλογική μάχη να είναι ό,τι πιο τίμιο έχουν κάνει ως τώρα.

Επί της ουσίας, τα προσφυγόπουλα όχι απλά πρέπει να πάνε ανεμπόδιστα στο σχολείο, αλλά θα έπρεπε εμείς οι ίδιοι να είχαμε ανοίξει τα σχολειά μας γι΄ αυτά από την πρώτη μέρα της άφιξής τους.

Η πρώτη προσπάθεια της επιτροπής των ανωνύμων να περάσει τις σχολικές αυλές βρήκε στην καγκελόπορτα γι΄ αυτό τα ενεργά μέλη της γύριζαν πόρτα – πόρτα τις γειτονιές, πατώντας πάνω στις προσωπικές γνωριμίες και στην ψυχολογική πίεση.

Έτσι, συγκεντρώθηκαν οι όποιες υπογραφές και ο αριθμός τους δεν πιστοποιεί ότι το νησί είναι διχασμένο.

Το νησί ακόμη έχει αντοχές παρά το πολωτικό κλίμα που κάποιοι υποκινούν, παρά τις πιέσεις, οικονομικές και κοινωνικές, παρά τις απειλές από τους ίδιους κύκλους.

Οι πολλοί δεν μιλούν αυτή είναι η αλήθεια. Όπως, επίσης, ότι τα Χιωτάκια, λειτουργήσει δεν λειτουργήσει σωστά το σύστημα δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από τα προσφυγάκια που πάνε στο σχολείο.

Γιατί εκεί φτάσαμε να μην θέλουμε να λειτουργήσουν οι ΔΥΕΠ, γιατί λέει δεν θα λειτουργήσει σωστά το σύστημα. Μα αν ήταν έτσι δεν θα έπρεπε ούτε τα δικά μας παιδιά να πάνε σχολείο.

Δεν θα λειτουργούσε τίποτα σε αυτή τη χώρα αν περιμέναμε να γίνουν όλα σωστά, γιατί πάρα πολύ απλά από τη σύσταση του ελληνικού κράτους τίποτα δεν λειτουργεί όπως πρέπει ή θα έπρεπε να λειτουργήσει.

Τα παιδιά και τα σχολεία και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από τη μόρφωση των προσφυγόπουλων. Εκείνοι που έχουν να φοβηθούν, όμως, είναι όλοι αυτοί που επένδυσαν και επενδύουν πολιτικά, σπέρνοντας δαίμονες.

Αυτοί πρέπει να προσέχουν γιατί θα θερίσουν θύελλες και ο κόσμος ακόμη έχει κριτήριο και αισθητήριο και κυρίως ένστικτο για το ποιος είναι καθαρός απέναντι και ποιος… ψάχνεται γι΄ άλλα.

Υ.Γ. : Όπως αναφέρει το ίδρυμα της Βουλής: Ο όρος ρατσισμός στην κυριολεκτική του χρήση σημαίνει το μίσος ή τον φόβο για άτομα που ανήκουν σε φυλές διαφορετικές από τη δική μας, καθώς και την εχθρική ή και υποτιμητική στάση απέναντί τους, τους συστηματικούς περιορισμούς και τις διακρίσεις εις βάρος τους. Τα παραπάνω συνδέονται με την πεποίθηση ότι οι φυλές από τις οποίες προέρχονται είναι κατώτερες από τη δική μας. Ο όρος ρατσισμός χρησιμοποιείται κατ’ επέκταση και για τις ανάλογες αντιλήψεις και συμπεριφορές προς άτομα διαφορετικά από εμάς, όσον αφορά άλλα διακριτικά γνωρίσματα πέρα από τη φυλή, π.χ. το φύλο, την εθνική / τοπική καταγωγή, την κοινωνική θέση, την κατάσταση της υγείας.

Ρατσιστές είμαστε όλοι μας, το ζήτημα είναι πόσο «περήφανοι» είμαστε γι΄ αυτό και πόσο προσπαθούμε να μην είμαστε. Κι αυτό θέλει πολλή μα πάρα πολλή δουλειά κι ακόμη περισσότερη μόρφωση. Γι΄ αυτό ανοίξετε τα σχολεία για όλους. Για μας, για τα παιδιά μας, για τα προσφυγόπουλα, μήπως και στις μελλοντικές κοινωνίες δεν πρέπει να αποδείξεις περισσότερο από τους συναδέλφους σου την αξία σου, επειδή είσαι γυναίκα, επειδή είσαι ομοφυλόφιλος ή να παλεύεις να μάθει το παιδί σου γράμματα σε ώρες που τα Ελληνόπουλα δεν είναι εκεί, επειδή είσαι πρόσφυγας.