Ήρθαν στη Χίο και τα παιδιά τους έμειναν πίσω, στην Τουρκία (φωτό)
Στην καταστροφή της Σμύρνης ο παππούς μου ήταν νέος, εσωτερικός μετανάστης από τη Χίο, εργάτης γης στα περιβόλια της κοντινής μεγαλούπολης, μαζί με τα αδέλφια του και τον πατέρα τους.
Στο φευγιό, όπως όλοι οι πρόσφυγες, απεγνωσμένα προσπαθούσαν να μπούνε στο πρώτο καράβι που θα βρισκότανε μπροστά τους. Στην προκυμαία επικρατούσε κόλαση (όχι συνωστισμός, όπως κάποιοι ανιστόρητοι ισχυρίζονται). Κυριολεκτικά έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα.
Κι εκεί χάθηκαν. Σκόρπισαν κυνηγημένοι και συναντήθηκαν, λίγο αργότερα, πάνω στο ίδιο πλοίο για την επιστροφή στη Χίο. Είχαν σταθεί τυχεροί.
Η ιστορία με άλλους όρους και πρωταγωνιστές επαναλαμβάνεται
Νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης, 23 Σεπτεμβρίου 2015, παρακολουθήσαμε από κοντά την προσέγγιση και την αποβίβαση περίπου 35 μεταναστών από το Αφγανιστάν, στην παραλία της Μπέλλα Βίστα, σχεδόν στην καρδιά της πόλης, όπως αναφέρουμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας.
Σε περίπου δέκα λεπτά ήρθαν το λεωφορείο του ΚΤΕΛ και το πουλμανάκι του λιμεναρχείου Χίου για την μεταφορά των μεταναστών στο λιμεναρχείο. Όλοι μπήκαν στο λεωφορείο, εκτός από έναν άνδρα, μια γυναίκα κι ένα παιδί μαζί τους, που έμειναν στην παραλία και κοίταζαν στο πέλαγος.
Ήταν ανήσυχοι κι έκλαιγαν και ματαίως ένας λιμενικός προσπαθούσε να τους καθησυχάσει. Περίμεναν, όπως μας είπαν και καταλάβαμε από τα νοήματά τους, τα δυό μικρά παιδιά τους, που είχαν μείνει πίσω, στην Τουρκία.
Η βάρκα, προφανώς, δεν χωρούσε άλλους, οι διακινητές βιάζονταν και τους έδιωξαν όπως – όπως. Αργότερα, μάθαμε ότι τα παιδιά μάλλον είχαν μπει σε μια δεύτερη βάρκα, η οποία – όμως – για κάποιους λόγους επέστρεψε πίσω.
Έχουν αγριέψει τα πράγματα στη Τουρκία
Τα πράγματα απέναντι φαίνεται ότι έχουν αγριέψει. Οι Τούρκοι διακινητές προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τις τελευταίες καλές ημέρες και να διώξουν όσο γίνεται περισσότερο κόσμο. Κι εκεί, στην επιβίβαση στις βάρκες και στο «μπάρκο» δεν φαίνεται να υπολογίζουν το παραμικρό. Μετράνε κεφάλια και «κόβουν εισιτήρια», όσο γίνεται πιο γρήγορα, χωρίς να διστάζουν ακόμα και να χωρίζουν τις οικογένειες.
Όπως μας είπε και η κα Νατάσσα Στραχίνη, από τη επιτροπή αλληλεγγύης στους πρόσφυγες Χίου «Λάθρα;», τέτοια περιστατικά έχουν φτάσει στα αυτιά τους το τελευταίο διάστημα.
Ο Χουσείν Αλή, όπως μας είπε ο ίδιος ότι λέγεται, μαζί με την γυναίκα του Χομπρά και την κόρη τους Ναργκέ χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να πεισθούν να ακολουθήσουν τον λιμενικό και να επιβιβασθούν στο πουλμανάκι του λιμεναρχείου Χίου, που μόλις είχε επιστρέψει.
Ίσως, κάτι να κατάλαβαν, ότι αύριο, μεθαύριο, με ένα επόμενο δρομολόγιο της εκμετάλλευσης και του κινδύνου, θα έρθουν τα παιδιά τους, θα σμίξει πάλι η οικογένεια.
