Το κτίριο της Κώμης και ιστορίες τρέλας της τοπικής αυτοδιοίκησης
Με εξωδικαστικό συμβιβασμό είναι πιθανόν να κλείσει η υπόθεση της οφειλής ποσού 150.000 ευρώ από τον ιδιώτη – επιχειρηματία προς τον δήμο Χίου, για το ακίνητο που είχε μισθώσει πριν 20 χρόνια στην Κώμη.
Για την οφειλή αυτή είχαν κινηθεί οι διαδικασίες κατάσχεσης οικοπέδου του οφειλέτη στον Καμένο Πύργο. Ωστόσο, αναμένεται από την οικονομική επιτροπή, που συζήτησε εκ νέου χθες Τετάρτη, 3 Ιουνίου 2014, το θέμα η εξέλιξη της δικαστικής διαδικασίας στην αίτηση ανακοπής της εκτέλεσης διαταγής πληρωμής που έχει καταθέσει ο οφειλέτης. Η αίτηση συζητείται στις 10 Ιουνίου 2015 και μέχρι τότε φαίνεται ότι θα τηρηθεί στάση αναμονής.
Πάντως, η χθεσινή συζήτηση στην οικονομική επιτροπή υπήρξε αποκαλυπτική του τρόπου λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης και ειδικότερα κάποιων δημοτικών αρχών των περασμένων ετών, οι οποίες προκειμένου να εξυπηρετήσουν ιδιώτες, τελικά έγιναν αιτία για μεγάλες οικονομικές καταστροφές και αυτοεγκλωβισμό των ιδίων.
Στο επίκεντρο της συνεδρίασης βρέθηκε το κτίριο της Κώμης και οι υποσχέσεις που έδωσε στον ιδιώτη – επιχειρηματία, ο τότε δήμαρχος Μαστιχοχωρίων κ. Ευάγγελος Ατσάλης για παράκαμψη των απεχθών όρων ενοικίασης του ακινήτου, ώστε να γίνει εφικτή η υπογραφή της μεταξύ τους σύμβασης που οδήγησε τον ιδιώτη σε χρέη προς τον σημερινό δήμο ύψους 150.000 ευρώ και μπροστά στο κίνδυνο κατάσχεσης ενός οικοπέδου στον Καμένο Πύργο.
Ο ιδιώτης συνοδευόμενος από μέλος της οικογενείας του βρέθηκε στην συνεδρίαση, περιγράφοντας στα μέλη της επιτροπής την ιστορία και το πώς οι προφορικές υποσχέσεις που του δόθηκαν, αποδείχθηκαν «κενό γράμμα», οδηγώντας τον σε μια μεγάλη οφειλή.
«Το κτίριο που αποτελείται από δύο ορόφους με έξι ενοικιαζόμενα δωμάτια και επαγγελματικό χώρο στο ισόγειο, το πήραμε πρώτη φορά το 1994 και το 2000 επαναδημοπρατήθηκε υπέρ μας για δεύτερη φορά. Η σύμβαση που υπογράψαμε έκανε λόγο τόσο για “συντήρηση του κτιρίου” όσο όμως και για υποχρέωση ανακαίνισής του από τον ενοικιαστή. Ωστόσο, πριν την δημοπρασία σε ερώτησή μου ο τότε δήμαρχος διευκρίνισε ότι η μόνη υποχρέωση που είχαμε ήταν η συντήρηση του, όπως π.χ. το βάψιμό του και η αποκατάσταση βλαβών από την φυσιολογική φθορά χρήσης. Το δε ενοίκιο έφθανε τα 24.000 ευρώ το χρόνο. Έτσι το 2004 – χρονιά που ανανεώθηκε η σύμβαση – το κτίριο άρχισε να εμφανίζει σοβαρές ζημιές, φθάνοντας σε σημείο να πέφτουν τα αλουμίνια. Ο δήμος τότε ξεκίνησε την επισκευή του, ωστόσο αυτή σταμάτησε, όταν άλλος ιδιώτης προχώρησε σε μηνυτήρια αναφορά εναντίον του τότε δημάρχου, υποστηρίζοντας ότι βάση της σύμβασης αυτό ήταν δουλειά του ενοικιαστή και όχι του δήμου», τόνισε ο ίδιος.
Έτσι μαζί με τις επισκευές σταμάτησε και η λειτουργία των ενοικιαζόμενων δωματίων έως το 2006, που έγινε η δίκη και ο τότε δήμαρχος Ευάγγελος Ατσάλης αθωώθηκε. Στο μεταξύ είχε χάσει τη θέση του, ενώ στο νέο Δ.Σ. Μαστιχοχωρίων εκλέχθηκε ως δημοτικός σύμβουλος ο καταγγέλλων την υπόθεση κ. Άγγελος Γλαβάς.
«Εμείς όλο αυτό το διάστημα πληρώναμε κανονικά τα ενοίκια συν κάποια άλλα χρήματα για τη χρήση του αιγιαλού και της παραλίας που συνολικά όλα αυτά τα χρόνια φθάνουν ή και ξεπερνούν τις 250.000 ευρώ», τόνισε ο οφειλέτης. Σημείωσε δε ότι φρόντισε να ζητήσει σχετική έκθεση πολιτικού μηχανικού από τον δήμο, ώστε να συνταχθεί τεχνική έκθεση που να αποτυπώνει όλες τις απαραίτητες εργασίες που θα έπρεπε να γίνουν στο κτίριο.
«Το αίτημα αυτό, ωστόσο, δεν συζητήθηκε ποτέ στο δημοτικό συμβούλιο Μαστιχοχωρίων, παρότι πλέον οι ζημιές προχωρούσαν φθάνοντας μέχρι και στην εμφάνιση ρωγμής στη πλάκα του ορόφου. Ήταν πλέον 2008 και πολύ αργά για να αποχωρήσω, αφού είχα πάρει επαγγελματικό δάνειο, προκειμένου να αντικαταστήσω τον εξοπλισμό του ισόγειου καταστήματος. Έτσι, χωρίς τα έσοδα από τα δωμάτια και με το ενοίκιο σε αυτό το ύψος σταμάτησα από το 2008 να πληρώνω ενοίκιο μέχρι και το 2012 που αποχώρησα και από τότε το κτίριο θυμίζει ερείπιο», ολοκλήρωσε την περιγραφή του.
Δεν κατάφερε, όμως, να εξηγήσει από πού προκύπτει η μη υποχρέωση ανακαίνισης που είχε δεχτεί δια της υπογραφής της σχετικής σύμβασης προ δεκαπενταετίας.
