Και γκρίνια και πικρίες και πραγματισμό, είχε από όλα η συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ

Λίγο γκρίνια, λίγο επαναστατική γυμναστική, λίγο πικρίες κεκαλυμμένες με την επίκληση γενικότερων ζητημάτων, αλλά περισσότερο πραγματισμός και διάθεση επαφής με την νέα πραγματικότητα ήταν τα στοιχεία, που επικράτησαν στην πρώτη μετεκλογική συνέλευση της οργάνωση Χίου του ΣΥΡΙΖΑ, την περασμένη Πέμπτη, στο «Διάνα».

Λίγο – πολύ είχαμε προϊδεάσει με την ανάρτησή μας εκείνης της ημέρας, οπότε και η επανάληψη σε επίπεδο κουτσομπολιού μάλλον δεν βοηθάει, απλά ίσως να είναι ενδιαφέρον σε επίπεδο κουτσομπολιού, στο οποίο – παρά τους εν γένει πειρασμούς – δεν θα υπεισέλθουμε.

Κρατάμε μόνον ελάχιστες αναφορές, έτσι απλά για να πούμε ότι οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί έχουν γενικότερη αναφορά και είναι ευδιάκριτες και πέραν των στενών ορίων της κομματικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ:

1. Επισημάνθηκε και μάλιστα με παραδείγματα ότι το τοπικό πρόγραμμα προτεραιοτήτων, έτσι όπως διατυπώθηκε από τον βουλευτή τυ ΣΥΡΙΖΑ κ. Ανδρέα Μιχαηλίδη, έχει «κενά». Πολλά και ακανθώδη μάλλον ζητήματα δεν εθίχθησαν καν, ενώ κάποια άλλα, όπως για παράδειγμα ότι η αλιεία αποτελεί πυλώνα τοπικής ανάπτυξης, θεωρήθηκαν τουλάχιστον ότι απέχουν από την πραγματικότητα.
2. Επισημάνθηκε η απουσία του βουλευτή και των συνεργατών του από την γενική συνέλευση, ωστόσο αυτό είναι κάτι που μάλλον από πικρία και εσωτερικό ανταγωνισμό προήλθε παρά από ουσιαστικό λόγο, αφού είναι γνωστή η ευθεία σύνδεση του βουλευτή με την κομματική ηγεσία. Άλλωστε, ήταν γνωστοί οι λόγοι κοινοβουλευτικού έργου, που τον υποχρέωσαν να μην παραστεί στη συνέλευση. Απλά, κάποιοι ήθελαν να είναι εκεί για να «τα ακούσει».
3. Πάλι στο επίπεδο της βουλευτικής δραστηριότητας διατυπώθηκαν ενστάσεις και κριτική σε ό,τι αφορά τον τομέα υγείας και ειδικότερα την τύχη του ΠΕΔΥ Χίου, που πνέει τα λοίσθια, όπως – άλλωστε – έχει επισημανθεί από όλες τις πλευρές. Η έλλειψη γνώσης ορισμένων επί του συγκεκριμένου θέματος στοιχείων εκ μέρους του κ. Μιχαηλίδη εκτιμάται ότι λειτουργεί θετικά στην προοπτική καλύτερης επαφής του με τους χώρους των προβλημάτων της Χίου.

Σε ό,τι αφορά, τέλος, τις δικές μας αναφορές και ειδικότερα τον τίτλο της προηγούμενης ανάρτησής μας «Τεστ αντοχής και ανοχής στον ΣΥΡΙΖΑ της Χίου», επιβεβαιώθηκε ότι και αντοχή υπάρχει και ανοχή, τουλάχιστον προς το παρόν. Το μέλλον θα δείξει καλύτερα.

Δημοσιεύουμε κατωτέρω ένα σημείωμα – παρέμβαση, με αφορμή την συνέλευση, του κ. Αλέκου Γαϊτάνου, εκφραστή της λεγόμενης αριστερής πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ στη Χίο, στο πλαίσιο του διαλόγου, που πρέπει να ξεπερνά τα στενά κομματικά όρια και να διαχέεται στην κοινωνία ως προβληματισμός.

Από τη Φαίδρα στο Διάνα…

Μόλις λίγες δεκάδες μέτρα χωρίζουν τη Φαίδρα, τον πάλαι ποτέ φιλόξενο χώρο ανταμώματος των αριστερών της Χίου στα πέτρινα αλλά ταυτόχρονα και αθώα χρόνια της Αριστεράς στο νησί, από το σαφώς μεγαλοπρεπέστερο ξενοδοχείο «Διάνα», όπου πραγματοποιήθηκε η πρώτη μετεκλογική τοπική συνέλευση του κυβερνητικού πλέον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι οι προκλήσεις των καιρών τέτοιες, σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον όπου μάλλον με δικτατορία των αγορών προσομοιάζει, με «εταίρους» έχοντες απόλυτα χαρακτηριστικά ωμών τοκογλύφων εκβιαστών, σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση της Αριστεράς καλείται να επιλέξει τη ρότα της ρήξης ή της συμμόρφωσης στις νεοφιλελεύθερες υποδείξεις, σε ένα νησί όπου η εκλογή βουλευτή δε μπόρεσε να κρύψει το όχι επιθυμητό εκλογικό αποτέλεσμα, που κανένας από τους παριστάμενους στη συνέλευση δεν επιτρέπονταν να αναλωθεί σε ανούσιες θριαμβολογίες αυταρέσκειας και έκφρασης συμπτωμάτων εκφυλιστικού κυβερνητισμού.

Συμπτώματα άγνωστα και αδιανόητα για την κουλτούρα της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπου η παρουσία – του πρώτου μετά από πενήντα χρόνια – εκλεγμένου βουλευτή της Αριστεράς στην μετεκλογική συνέλευση, θεωρείται δικαίωμα και ταυτόχρονη υποχρέωσή του, όπως και η παρουσία των συνεργατών του, δεν αναιρείται από την επίκληση της υπαλληλικής τους ιδιότητας.

Αργά το βράδυ η συνέλευση τελείωσε, όπως τελείωσε. Τα μέλη αποχώρησαν και τα φώτα έσβησαν, όχι όμως και η ελπίδα των συντρόφων ότι κάτι επιτέλους θα αλλάξει σε αυτόν τον τόπο και δε θα μετατραπούμε σε θλιβερό κακέκτυπο των άλλων.

Το καμπανάκι   κτύπησε όπως και το προσκλητήριο για καθημερινούς ταξικούς αγώνες.

Πέρα στη Φαίδρα ακόμα ηχεί ο αντίλαλος. Τα παρακάτω λόγια – τον Μάη του 2008 – ίσως τον περιγράφουν…

Το αντάμωμα των αριστερών στη Φαίδρα

Πολίτες από όλο το ηλικιακό φάσμα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ και κατέκλυσαν το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης τον πάντα φιλόξενο για την αριστερά χώρο της Φαίδρας.

Η δύναμη της ελπίδας που πανελλαδικά ενστάλαξε στις καρδιές των αριστερών το ενωτικό αριστερό εγχείρημα, συμπαρέσυρε όσες και όσους επέλεξαν με την παρουσία τους εκεί, ορμώμενοι από διαφορετικές αφετηρίες, να καταθέσουν αγωνίες και προσωπικά βιώματα, να υπενθυμίσουν ανεκπλήρωτες από χρόνια προσδοκίες αλλά και να δώσουν υποσχέσεις ότι θα συμβάλλουν και αυτοί επιτέλους, ώστε κάτι να αλλάξει και εδώ σε αυτόν εδώ τον τόπο.

Στο αριστερό αυτό αντάμωμα διέκρινες παιδιά που τη δροσιά της νιότης τους τα αδιέξοδα του συστήματος αδυνατούν να μαράνουν, μεσήλικες ρέκτες για μια άλλη εξανθρωπισμένη καθημερινότητα, άοκνους απόμαχους βαθύτατα ερωτευμένους με τις χαρές που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους στερούν.

Δίχως ανούσιες ωραιοποιήσεις από τη μέθη της ρέμβης – τα γλίσχρα άλλωστε αποτελέσματα του παρελθόντος ακόμα νωπά – εκείνοι οι αθεράπευτα ρομαντικοί, εραστές του άπιαστου, φάνταζαν απόλυτα ρεαλιστές, προσγειωμένοι, κόντρα στους ψυχρούς λογιστικούς υπολογισμούς και στους μονόδρομους των πολιτικών που ασχημαίνουν τη ζωή τους.

Με επίγνωση ότι ευκαιρίες δεν θα δοθούν στο μέλλον πολλές – άλλωστε η εμπιστοσύνη είναι κάτι που δεν επανακτάται σύντομα – σε ένα νησί που οι ομορφιές   του καταστρέφονται μέρα με τη μέρα, σε μία χώρα που εκποιούνται τα πάντα ή τέλος πάντων ότι έχει απομείνει και με μια διεθνή συγκυρία καθόλου ευνοϊκή για την αριστερά, η ανάπτυξη ενωτικής δράσης αποτέλεσε την κοινή συνείδηση, τον απόλυτα εφικτό και ταυτόχρονα αυτονόητο στόχο.

Τόσο απλά, τόσο ωραία. Τα υπόλοιπα τα άφησαν για πεσκέσι… Στις γεροντοκόρες της πολιτικής, τους στυλοβάτες του παρακμασμένου πολιτικού συστήματος. Αυτού που έτσι κι αλλιώς θα γκρεμίσει!