Καλλιεργεί μαστιχόδεντρο στην αυλή της, στην Γιάννουλη Λάρισας

Κάθε άλλο παρά αβάσιμοι αποδεικνύονται οι φόβοι της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών Χίου, για την διακίνηση γενετικού υλικού μαστιχόδεντρων που οδήγησαν και σε ενέργειες περιορισμού της δυνατότητας μεταφοράς δενδρυλλίων σε άλλες περιοχές.

Μια γυναίκα από την Λάρισα, με πάθος στην κηπουρική και αδυναμία στα… εξωτικά φυτά, κατάφερε να καλλιεργήσει μαστιχόδεντρο, μεταφυτεύοντας σε γλάστρα ένα κλαδάκι που πήρε από το νησί και το μετέφερε σπίτι της τυλιγμένο σε εφημερίδα.

Επιπλέον, δε άνθρωποι της οικογένειάς της υποστηρίζουν ότι η γυναίκα κατάφερε να πάρει και μια μικρή ποσότητα μαστίχας από το νεαρό δέντρο παρά τις ιδιότυπες συνθήκες καλλιέργειας που ακολουθεί.

Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα της καθημερινής εφημερίδας «Ελευθερία» της Λάρισας, όπου φιλοξενείται το σχετικό ρεπορτάζ.

Αφού περιγράφεται η ιστορία που συνδέει την παραγωγή μαστίχας με το μαρτύριο του Αγίου Ισιδώρου αλλά και το πάθος της κυρίας Κούλας για τα φυτά, σημειώνονται και τα εξής:

«Πρέπει να χρειάζεται πολλή αγάπη, κόπος, φροντίδα. Γιατί, αυτό το περίφημο, ανά τον κόσμο φυτό, φύτρωσε και στη Λάρισα. Για την ακρίβεια στη Γιάννουλη! Δεν αρκεί να είναι κανείς, «χρυσοχέρης»… Γιατί η κ. Κούλα Αραπατσάνη, σύζυγος του παλιού κοινοτάρχη της Γιάννουλης Νίκου Αραπατσάνη, δεν είναι μόνο αυτό… «Μιλάει» με τα φυτά, τα χαϊδεύει, τα αφουγκράζεται, τα λατρεύει. Κάθε είδους φυτά. Ακόμα και τα πιο δύσκολα, να αναπτυχθούν. Στον κήπο της διαθέτει μπανανιά, από χρόνια, χαρουπιά και διάφορα άλλα φυτά και λουλούδια, με περίεργες ονομασίες, για τον μη ειδικό και λάτρη.

Το μαστιχόδενδρο το απόκτησε το 2011, που ήρθε αεροπορικά από τη Χίο, ένα κλαράκι τυλιγμένο ευλαβικά σε εφημερίδα. Φυτεύτηκε σε γλάστρα και άρχισε να το μεγαλώνει. Πλεονέκτημα και ο χώρος, μια κλειστή αυλή, που την δίνει τη δυνατότητα ελέγχου των καιρικών συνθηκών. Τον χειμώνα, απαλό τύλιγμα με πλαστικό, να μην «ενοχλούνται» τα κλαδιά και τα φύλλα και τραυματιστούν…. Μυστικά δεν υπάρχουν, μια μεγάλη γλάστρα και απλό χώμα για φυτά. Από κει και μετά, μπαίνει ο ανθρώπινος παράγοντας. Η διαρκής, καθημερινή φροντίδα, το «νανούρισμα», το άκουσμα των «φωνών» τους.

Δεν σταματά να μιλά για τα λουλούδια και τα φυτά της η κ. Κούλα. Με ένα γλυκό κεράσι και σπιτικό ποτό, ως δέλεαρ, «κρατά» τον ακροατή και δεν σταματά να δείχνει με περηφάνια τον θάμνο των δύο μέτρων περίπου. Ο οποίος, θα μεγαλώσει κι άλλο και θα γίνει δέντρο. Για την κ. Κούλα, είναι βέβαιο, της το «είπε» το φυτό.»

Πηγή: Ελευθερία