Ο Μάρκος Σκούφαλος αποκαλύπτει τον βρώμικο ρόλο της επιτροπής των ανωνύμων
Τον βρώμικο ρόλο της επιτροπής των ανωνύμων, της αυτοαποκαλούμενης και «παγχιακή επιτροπή αγώνα» στο θέμα των αντιδράσεων κατά της λειτουργίας των εκπαιδευτικών δομών για τα προσφυγόπουλα (ΔΥΕΠ) αποκαλύπτει ο κ. Μάρκος Σκούφαλος, διευθυντής του 11ου δημοτικού σχολείου Χίου (αστική σχολή) και πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Χίου, που ήταν ένας από τους αποδέκτες του εξωδίκου με τις υπογραφές των γονέων και κηδεμόνων, που καθοδήγησε και εκμαίευσε η επιτροπή.
Ο κ. Σκούφαλος σε ανοικτή επιστολή του που έδωσε στην δημοσιότητα το μεσημέρι της Πέμπτης, 4 Οκτωβρίου 2018, λίγο μετά την παραλαβή του εξώδικου, ξεκαθαρίζει στην επιτροπή των ανωνύμων να βγάλουν από το μυαλό τους ότι μπορεί να συνδιοικήσουν τα σχολεία «με την μορφή των “ειδικών επιτροπών” που προσπαθείτε να επιβάλλετε» και τονίζει:
«Μπορεί το δηλητήριο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού να έχει πέραση στο εκλογικό χρηματιστήριο, να αποτελεί ένα «λεκέ και στίγμα» στα δρώμενα του νησιού μας και στον πολιτισμό του, αλλά ο λαός μας έχει γερά κόκαλα, έστω και αν είναι ευκολόπιστος γι΄ αυτό και προδομένος, δεν πρόκειται στο τέλος να ανεχτεί ούτε την «προστασία» σας ούτε το να πεταχτούν στον Καιάδα τα παιδιά των προσφύγων και μεταναστών».
Το πλήρες κείμενο της ανοικτής επιστολής του κ. Σκούφαλου έχει ως ακολούθως:
Αγαπητοί κύριοι της αποκαλούμενης παγχιακής επιτροπής αγώνα.
Με αφορμή την εξώδική αναφορά γονέων και κηδεμόνων των σχολικών μονάδων Χίου, με πληρεξούσια δικηγόρο γνωστό στέλεχός σας, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Θεωρώ απαραίτητο ως πρόσωπο να δηλώσω ότι αγωνίζομαι από την πρώτη στιγμή για να κλείσει το hot spot της ΒΙΑΛ, για τον απεγκλωβισμό των προσφύγων από το νησί και τη χώρα , σεβόμενος τα δικαιώματά τους και κυρίως το να τύχουν μιας αξιοπρεπούς ζωής, που τους στερούν οι συμφωνίες κυβέρνησης με την Ε.Ε., ΝΑΤΟ και Τουρκίας, ζητήματα για τα οποία δε λέτε ποτέ κουβέντα.
Από την πρώτη στιγμή που ετέθη το ζήτημα φιλοξενίας στο σχολείο μας προσφυγόπουλων, τόσο εγώ όσο και ο σύλλογος διδασκόντων συναποφασίσαμε να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά, θύματα ιμπεριαλιστικών πολέμων είτε με τη στρατιωτική έννοια είτε με την οικονομική.
Η απόφασή μας αυτή πηγάζει όχι μόνο από τη δημοσιοϋπαλληλική μας ιδιότητα, που μας υποχρεώνει να υπακούσουμε στο νομικό πλαίσιο που διέπει τις αποφάσεις της Πολιτείας, ασχέτως της ανακολουθίας της ή της πολιτικής της, αλλά πρωτίστως και κυρίως από τη συνείδησή μας , τις αρχές και αξίες μας ως εκπαιδευτικών, τους σκοπούς που πρέπει να διέπουν ένα σχολείο, γραπτούς και άγραφους, προκειμένου να υπερασπίσουμε το βασικό δικαίωμα των παιδιών στην εκπαίδευση , ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, εθνικότητος.
Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα που όλοι οι διευθυντές και σύλλογοι διδασκόντων προσπαθούμε να στήσουμε τα σχολεία μας στα πόδια τους, για να παράξουμε όσο το δυνατόν πιο άρτιο έργο και για τα δικά μας παιδιά και για τα προσφυγόπουλα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια οργανωμένη αντίδραση από παραπληροφορημένους και φοβισμένους κυρίως γονείς, που έχει συγκεκριμένο καθοδηγητικό κέντρο τη δική σας αυτοαποκαλούμενη παγχιακή επιτροπή αγώνα, που είτε ως γονείς είτε ως στελέχη περιδιαβαίνετε τα σχολεία και με νομικίστικου τύπου έγγραφα, οργανώνετε τις συνελεύσεις στην κατεύθυνση της άρνησης του δικαιώματος στην εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, ενώ πίσω από τα υπαρκτά προβλήματα που χρησιμοποιείτε, υποκρύπτεται ρατσιστικό μίσος.
Θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός της κατάστασης που έχετε δημιουργήσει, να αναστατώνετε τα σχολεία, να προσθέτετε προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα, να διασύρετε τις ικανότητες των εκπαιδευτικών αν μπορούν να ελέγξουν τα αυτονόητα, να λέτε ψέματα ότι θα εισέρχονται συνοδοί στα σχολεία με μη πιστοποιημένο προφίλ, μαθητές μεγαλύτερης ηλικίας κ.λπ. Να υπεισέρχεστε σε ζητήματα παιδαγωγικής και διδακτικής επιστήμης, έχοντας πλήρη άγνοια για το τι γίνεται ή όχι.
Ο όγκος των υπογραφών, που απεστάλησαν σε όλα τα σχολεία, δεν αποτελεί τεκμήριο δικαιοπραξίας. Με υπογραφές και τεχνητές πλειοψηφίες – στω και αν γνωρίζω τους τρόπους της παραπληροφόρησης και της καλλιέργειας φόβου που τις συλλέξατε – δεν καταλύονται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικά των παιδιών, κατακτημένα μέσα από δύο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και δεκάδες συρράξεις, που είχαν ως αποτέλεσμα να γραφτούν έστω και αυτές οι κουτσουρεμένες διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματα του παιδιού, που ενσωματώθηκαν και στη νομοθεσία της χώρας μας.
Τέλος, βγάλτε από το νου σας ότι θα συνδιοικούμε τα σχολεία, επαναφέροντας τους πάλαι ποτέ επιθεωρητές με την μορφή των «ειδικών επιτροπών» που προσπαθείτε να επιβάλλετε.
Οι γονείς έχουν εκλεγμένα όργανα, με αυτά συνεργαζόμαστε, με αυτά διαφωνούμε και με αυτά θα πορευτούμε στους κοινούς αγώνες, από τους οποίους χρόνια τώρα ήσαστε απόντες, γιατί δεν σας ενδιέφεραν.
Μπορεί το δηλητήριο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού να έχει πέραση στο εκλογικό χρηματιστήριο, να αποτελεί ένα «λεκέ και στίγμα» στα δρώμενα του νησιού μας και στον πολιτισμό του, αλλά ο λαός μας έχει γερά κόκαλα, έστω και αν είναι ευκολόπιστος γι΄ αυτό και προδομένος, δεν πρόκειται στο τέλος να ανεχτεί ούτε την «προστασία» σας ούτε το να πεταχτούν στον Καιάδα τα παιδιά των προσφύγων και μεταναστών.
Η φωνή μιας Χιώτισσας μάνας: Οι ΔΥΕΠ κι εμείς
Τα προσφυγόπουλα δεν έφτασαν ακόμη στις ΔΥΕΠ κι όμως έχουν πετύχει τόσα πολλά:
– Έφεραν κόσμο στις γενικές συνελεύσεις των σχολείων.
– Προέτρεψαν πολλούς γονείς να ενδιαφερθούν για «την ποιότητα της εκπαίδευσης των παιδιών τους».
– Έκαναν συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες να συσπειρώνονται και να εκμεταλλεύονται, την άγνοια ή τον φόβο στο διαφορετικό ή ακόμη και να χειραγωγούν τον κόσμο.
– Μας ξύπνησαν, γενικώς…
Παιδιά από διαφορετικούς πολιτισμούς με διαφορετικά βιώματα – πάντα όμως παιδιά – κατάφεραν να προκαλέσουν μέσα σε μία τοπική κοινωνία αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ή μήπως όλα αυτά καλλιεργούνταν τόσα χρόνια κι απλά τώρα εκφράστηκαν;
Η απάντηση δεν είναι απλή, σίγουρα.
Σ’ αυτές τις συνθήκες επιβάλλεται
– Να πάρουμε θέση.
– Να αξιοποιήσουμε τα ιδανικά – όπως αυτό του ανθρωπισμού – του δικού μας πολιτισμού.
– Να θυμηθούμε τα μηνύματα της δικής μας θρησκείας.
– Να δώσουμε ένα μήνυμα στα δικά μας παιδιά για το τι άνθρωποι θέλουμε να γίνουν…
Ελένη Κοτσάτου
