Ανάσες αξιοπρέπειας και λόξυγγας
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΒΗ |
Με την απόσταση ασφαλείας των τεσσάρων ημερών, από την περασμένη Τετάρτη, μπορούμε να αναφερθούμε με νηφαλιότητα και χωρίς προκαταλήψεις στις ανά την Ελλάδα – και στη Χίο – συγκεντρώσεις «Ανάσα αξιοπρέπειας», που οργανώθηκαν για την στήριξη (την ηθική και πολιτική) της κυβέρνησης, στις δύσκολες διαπραγματεύσεις της με τους εταίρους.
Πράγματι, δεν είναι σύνηθες το φαινόμενο στη χώρα μας, όπου κατά τα τελευταία – κυρίως – χρόνια και εν μέσω κρίσης, οι κυβερνήσεις εδέχοντο – και δικαίως κατά την άποψή μας – ανηλεές σφυροκόπημα από τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, τα συνδικάτα, τα κινήματα κοινωνικής αλληλεγγύης και πλείστους όσους κοινωνικούς φορείς.
Με αυτό ως δεδομένο, αλλά και την μακρά πορεία και ιστορία των πολιτικών κινημάτων στη χώρα μας, ως κατά κύριο λόγο κινημάτων διαμαρτυρίας, οι συγκεντρώσεις αυτές και όσες ανάλογες ακολουθήσουν κάπως ξενίζουν, δημιουργούν αντιφατικά συναισθήματα και ποικίλες αντιδράσεις.
Οι κρίνοντες από τα «δεξιά» είπαν ότι εκεί θα πάνε οι αριστεροί. Οι κρίνοντες από τα «αριστερά» μίλησαν για υποκινούμενες συγκεντρώσεις. Ουδείς, όμως, εξ αυτών φαίνεται ότι αντελήφθη στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα των εκλογών. Ήταν όλοι όσοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ αριστεροί; Μήπως, ήταν και απελπισμένοι και αγανακτισμένοι και άνθρωποι που θέλουν να δώσουν στα όνειρα και στις ελπίδες τους μια ευκαιρία;
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, ήταν ακριβώς αυτό: Άνθρωποι που δεν αντέχουν και δεν θέλουν να συνεχίζεται η βαρβαρότητα και η κοινωνική εξαθλίωση. Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι ανέλαβαν με την ψήφο τους ένα ρίσκο. Και αποφάσισαν να το πάνε λίγο πιο πέρα, με τη παρουσία τους σ΄ αυτές τις συγκεντρώσεις. Που, όμως, είναι ή ακριβέστερα πρέπει να είναι συγκεντρώσεις όχι μόνον στήριξης, αλλά και υπόμνησης.
Είναι άνθρωποι που αποφάσισαν να σηκωθούν από τον καναπέ και την τηλεόραση. Λίγοι σήμερα, ίσως περισσότεροι αύριο. Και αυτό αποτελεί ευθύνη όλων των κομμάτων και των μαζικών φορέων, που έβαλαν – στον έναν ή στον άλλο βαθμό – το χεράκι τους για να καλλιεργηθεί η απάθεια, ο ατομικισμός, το «ωχ αδερφέ» και η προσμονή από τους κάθε λογής σωτήρες.
Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι – κι αυτό πρέπει να το γνωρίζουν καλά οι «κινηματίες», αλλά και οι μεμψιμοιρούντες και «μικρόψυχοι» – θα είναι οι ίδιοι που αύριο θα ξαναβγούν με το ίδιο πάθος για να κατακεραυνώσουν την ίδια κυβέρνηση, αν αποδειχθεί ότι διαψεύδει τις ελπίδες τους ή ότι προδίδει τα όνειρά τους.
Και αυτό ακριβώς θα είναι η κρίσιμη και πολύτιμη κατάκτηση, που θα μείνει ως παρακαταθήκη για την αφύπνιση των πολιτών και τη συμμετοχή τους, απαραίτητη προϋπόθεση για την πρόοδο του τόπου και της δημοκρατίας.
